"Psychopatyczny wybuch"

O krwio szaleńcza 
co wzbierasz we mnie fale.
Rozniecasz płomienie, żare. 
Buchasz wściekłością nieujętą.
Przez ciało przerżniętą 
kosą szatańsko smugawą.  
Zostawiasz szramy, w sobie również.  
Ewoluujesz do wyższości,
by tam z nikczemności, 
upaść na sam dół bezczelności. 
Zapomnieć o człowieczeństwie.
Pogłębić się w swym szaleństwie.

Zatopić,zatopić utonąć w tych łzach.
Znienawidzić, zabić jak psa.

Pustota tak na Ciebie mówią.
Lecz twa istota jest głębsza.

Z nienawiści skąpana 
wyszłaś na powierzchnie.

Łudząc się odmiennością. 
Łudząc się czystością. 
Sama brudna nastałaś.

Z bólu oszalałaś.
A teraz balujesz, balujesz. 
Życie innym psujesz.

Zatruwasz ich od środka 
i nie ma na to półśrodka.

Odurzasz swym smakiem.
Nienawiść ułatwia wam wasz taniec.

Baluj, baluj puki nie zniszczejesz.. 
Puki wymiocin obłudy nie wylejesz..

Zamknij się potem z daleka od innych.
Zapomnij, zapomnij o winnych.

Myśl o tym co nie ważne... 
Czekaj na kolejną chwile
gdy znów opętają Cię rany.

Potem wylądujesz w mogile
lecz spokój Cie nie przykryje.

Zadręczą Cię w noc marami, 
w dzień skojarzeniami.

Znów się obudzisz w totalnej destrukcji.
W samotności potem spojrzysz,
gdy ucichnie muzyka, 
że nie ma pożytku 
z stęchłego trupa
a mimo to ta cała chałupa
od twej rzezi tyka.

Po ścianie spływasz,
szukasz kolejnej ofiary, 
podczas tej durnej zabawy.

Nastała niezręczna cisza... 
Tyk, tyk znika... 
Znów zaczyna się zabawa.

Mozolne ciosy na twarz składa
psychopatyczna mara.